85-1, mocht ik opkomen voor mijn dienstplicht voor 14 maanden. Na de algemene opleiding van 6 weken mocht ik me melden bij de MID (Militaire Inlichtingen Dienst) op de Van Haaften Kazerne in Apeldoorn.
Op bovenstaande foto de oude ingang die wel erg veranderd is. De kazerne is verdwenen en er zijn huizen voor in de plaats gekomen. Zo gaat dat nu eenmaal met dingen. Maar ik ben er verde niet rouwig om. De diensttijd was leuk, en soms ook minder leuk, maar dat was het dan wel.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik daar, na 6 weken opleiding in Den Bosch, aankwam op een maandagmiddag. Omdat je nieuw bent ben je wel de lul natuurlijk. Toen ik net op bed lag 's avonds riep een andere jongen op de kamer dat ik beter de deur op slot kon doen van onze slaapkamer. Dat dus maar onmiddelijk gedaan net voordat de andere soldaten met wat drank op aan de deur begonnen te rukken. Die 'ontgroening' is me dus gelukkig bespaard gebleven. Daar ben ik die jongen nog steeds dankbaar voor.
Omdat ik na een herkeuring toch goed gekeurd werd was ik 'veroordeeld' om in mijn diensttijd door te brengen als hofmeester. Je bedient dan de mannen tijden de maaltijden en helpt met voorbereiding en opruimen na de maaltijd. Op zich een prima job en vooral leuk omdat we in wisselende diensten werkten. Dus soms moest je om half zes opstaan voor de ontbijtjes. Maar je had ook diensten die pas in de middag begonnen. Aangezien er 's ochtends ook appel was, denk om een uur of acht, moest je daar dan ondanks je werk ook aanwezig zijn. Menigmaal commentaar gehad dat ik niet geschoren was. Mijn antwoord was dan dat ik al een paar uur bezig was en mijn baard in die tijd zover gegroeid was. Allemaal erg flauw maar zo ging het elke keer.
Maar waarom dit verhaal? Ik kwam gisteren toevallig te spreken over mijn diensttijd en toen kwam alles weer een beetje terug. Ik had uiteindelijk o.a. moeite met het gezag en het geplaatst worden in een hokje, of in ieder geval een keurslijf. Nadat ik toen tegen wat problemen ben aangelopen trok ik het niet meer en ben weggelopen en naar huis gegaan. Eenmaal thuis kwam een dienstplichtig arts me bezoeken en hebben we een goed gesprek gehad. Hij overtuigde mij er wel van dat ik beter terug kon gaan naar de kazerne om ernstige problemen te voorkomen ondanks dat ik daar mentaal niet klaar voor was. Ik heb uiteindelijk wel naar hem geluisterd en ben terug gegaan. Eenmaal terug moest ik me melden bij de commandant van de kazerne.
Als ik bij de commandant aanklop verzoekt hij me even te wachten. Ik hoor dat hij aan de telefoon is met mijn arts. Wat die man hem allemaal verteld heeft weet ik niet maar het gesprekje met de commandant was erg kort en ik kom weer aan het werk. Sinds die tijd had ik een soort van 'cart blanche' en kon ik redelijk mijn eigen gang gaan. Heerlijk was dat. Deels bevrijd van het keurslijf.
Maar die commandant en ik zijn nooit vrienden geworden. Mooi was wel dat er op een gegeven moment, ik deed voornamelijk werk en bediening in de officiersmess, er een delegatie van generaals op bezoek kwam. Amerika, Duitsland, Frankrijk en nog een paar. En ik mocht die dag niet werken en bedienen. En dat was ook aan iedereen doorgegeven. Dat wantrouwen zat me behoorlijk dwars dus ben ik toch naar de officierskeuken gegaan in mijn beste kloffie. Mijn broek en overhemd netjes gewassen en gestreken, het vlinderdasje om en deze keer ook glad geschoren. Op het moment dat de kroketten naar de mess gebracht moesten worden heb ik de schaal opgepakt en zei tegen de anderen, "laat mij dat maar doen". Ik zag iedereen me goed in de gaten houden en ze hielden allemaal hun adem in. Als ik de mess binnenloop zie ik onze commandant geschrokken kijken en met een blik van "wtf is going on?". Eenmaal binnen serveer ik de kroketjes op de voorgeschreven wijze keurig uit en loop daarna terug naar de keuken. Wat denkt die sukkel wel? Dat ik daar stennis ga lopen schoppen of zo? Toen voelde ik me al onbegrepen.
Ik heb gelijk mijn vlinderdasje afgedaan en mijn bovenste knoopje los
Nadat ik teruggekeerd was in de keuken heb ik gelijk mijn vlinderdasje afgedaan en mijn bovenste knoopje los. En zo heb ik de verdere diensttijd ook weer gewoon bedient. Heerlijke tijd was dat.
Onze commandant was van het type kleine pikkies. Dus uiteindelijk heeft ie me mijn laatste weekend 2 dagen vast laten zetten. Omdat we geen cellen o.i.d. hadden zat ik in een ruime lege slaapkamer. Daarin stonden ook wat kasten. Mijn mede soldaten hebben er toen voor gezorgd dat daar een TV kwam te staan en de proviand werd aangevuld in de vorm van bier, chips en andere etenswaren. Ik ben die paar dagen dus prima doorgekomen. Af en toe kwam er eens iemand even buurten en als de wacht voor controle kwam werd ik gewaarschuwd zodat de kast met de TV en proviand even werd dichtgedaan.
De week erop mocht ik, en diverse anderen, de dienst verlaten. De afsluitende borrel was erg gezellig. En het mooiste was we mochten na verlaten van de kazerne nergens meer gebruik van maken. Maar buiten stonden de jeeps al klaar om ons, weliswaar illegaal, naar het station te brengen zodat we dat niet met de bus hoefde te doen. Mooi die kameraadschap wel.
Eenmaal thuisgekomen ben ik na een douche naar bed gegaan en heb ik ongelofelijk uitgeslapen. Wat was ik kapot van het afscheidsfeest en het weinig slapen die dagen ervoor. Na zo'n 14 uur slapen begon het echte leven, we moesten aan de slag en gaan werken. Daarover misschien later meer.
