Ik loop er nog steeds mee en heb het hier volgens mij al eerder aangehaald. Emoties, gevoel. Hoe roep je die op?
Ik voel me al heel lang beetje num in mijn hoofd en lijf. Weinig gevoel en emotie. En dat komt mijn schrijven niet te goed. Ik kan best een aardig stukje schrijven al zeg ik het zelf, maar daar heb ik wel emotie voor nodig. En zolang ik bezig ben met mijn type challenge heb ik die nog weinig gehad. En momenteel zit ik ook in een fase dat of het gaat goed en het komt eraan. Of, wat er hopelijk op mijn pad komt wordt een grote illusie en wordt ik nog meer num geslagen. We gaan het meemaken binnenkort.
Ik hoop het geluk snel te vinden
En dat wat er op mijn pad komt is al aan het lopen op mijn lange oprijlaan. Ik weet alleen niet of ik het tegemoet moet lopen en binnenhalen of dat ik het moet laten wandelen op het pad en zien of het bij mijn voordeur komt en aan gaat bellen. Beetje cryptisch omschreven maar wil er ook niet teveel over loslaten momenteel. Maar either way, het zal voor emotie zorgen. Maar ik ben eigenlijk op zoek naar de positieve emotie zodat ik weer aan het schrijven kom en ook mijn negatieve ervaringen, en dat zijn er helaas veel te veel, kan verwerken in mijn verhalen. Uiteindelijk willen we toch allemaal gelukkig worden en ik hoop op mijn reis daar ook eens uit te komen.
Want ik heb natuurlijk nu wel genoeg lopen opscheppen over mijn voortgang in type snelheid. Want als ik eerlijk ben wil ik natuurlijk nog sneller worden, want die 100WPM badge bij 10FastFingers wil ik ooit nog eens binnenhalen. Alhoewel dat zeker nog wel 2 jaar gaat duren minimaal ben ik bang. Maar ik type snel en vloeiend genoeg nu om boeken, verhalen en andere zaken te schrijven. Ik ben razendsnel in het beantwoorden van mails en reacties op social media. Dus ik heb er echt een skill bij waar je veel aan hebt. En ik zeker want ik zit zomaar gemiddeld zo'n 10 uur per dag achter een toetsenbord.
Maar nog even opscheppen dan over die snelheid. Vanavond weer even een testje gedaan en dan haal ik redelijk makkelijk scores in de 80. En deze 83 woorden per minuut ziet er extra mooi uit omdat er maar een paar mensen tussen mij en de 100+ scores zitten. Dus ik kijk ernaar en kan voorlopig alleen nog maar dromen. Maar eens gaat het lukken.
Maar voorlopig blijf ik elke dag proberen om even te oefenen, net zoals met mijn gitaar. Maar ik moet me nu ook echt eens gaan storten en focussen op het vinden van werk voor mijn bedrijfje en/of zoeken naar een baan of interim werk voor 3 of 4 dagen per week. Want ik werk nu al ruim 20 jaar als ZZP'r maar de laatste 2 jaar zijn rampzalig en verdien ik veel te weinig. Ik kan nog wel rondkomen maar echt overhouden doet het niet. En ik wil ook weleens wat meer rust, stabiliteit en vooral een zeker en geregeld inkomen. Want het begint me nu op te breken en die corona heeft het er allemaal niet beter op gemaakt.
En ik hoop uiteindelijk werk te vinden waar ik beter mijn ei in kwijt kan, waar ik veel met/voor mensen werk en echt een verschil kan maken. Dus liefst niet meer de commerciële kant op maar meer in een organisatie die er is voor de mensen. Dat kan zijn een gemeente, een ziekenhuis maar ook jeugdopvang of anders. Ik moet het aankomende week eens wat beter op een rijtje gaan zetten en dan serieus gaan solliciteren.
Vandaag een enquette ingevuld rondom de Tozo, waar ik ook paar keer gebruik van heb moeten maken, en daar werd o.a. aangeboden om je te helpen met je toekomst. Ik heb daar ingevuld dat ik dat wel wil en ik hoop dat daar wat uit gaat komen. Ik heb me altijd veel te solistisch opgesteld en dacht dat ik het allemaal wel alleen kon en had een aversie tegen hulp. Maar ik ben om en moet maar eens het diepe in. En ook al is dit een traject dat via de gemeente loopt waarbij mijn vooringenomenheid me aangeeft dat het niet veel kan zijn moet ik dat ook eens naast me neerleggen. Misschien heb ik veel dingen altijd wel verkeerd gezien en kunnen daar mooie dingen uit komen. Alleen het feit al dat zij contacten en voorzieningen hebben gaan me misschien eindelijk eens trekken uit een levenlange strukkel en latente depressie. Ik ben wel eens toe aan een beetje geluk. Maar ik hoop dat 'geluk' wat over die oprijlaan loopt bij mij naar binnen wandelt. Want dat zou echt fantastisch zijn.
