Verdorie, ik word zo gek van mezelf. Ik kan me wel voor mijn kop slaan maar het is moeilijk om eruit te springen.
Misschien herkenen jullie dat ook wel. Patronen waar je in blijft hangen. Ik lijk wel een grammafoonplaat. Zo'n plaat met een krasje erop waardoor die steeds diezelfde groef blijft herhalen. Het enige dat je dan nog kan doen is eens hard op de grond stampen of die naald een zetje te geven. En dat zetje krijg ik mijn hele leven niet. Omdat ik voornamelijk op mezelf ben en mensen moeilijk toelaat. En de mensen die ik zie heb ik een goede band mee maar wel op zo'n manier dat je elkaar nog niet echt de waarheid zegt. En vaak weten ze dingen ook niet omdat ik dat voor ze verborgen houdt.
En dat heet dan een patroon. En die moet je zien te doorbreken. Maar het is toch zo ontzettend moeilijk en ik wordt er ook steeds vaker wanhopig van. En zo erg zelfs dat ik er depressief van word. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Een van de patronen die ik heb is ontwijkend gedrag en daardoor lees ik weinig. En zeker niet over zaken die ik zou moeten lezen. Zoals dat boek wat ik heb over 'Patronen doorbreken'. Dat lijkt raar voor een buitenstaander misschien, maar mijn patroon is ontwijken en afleiding zoeken. En daarom blijft het lastig om dat boek nu eens echt door te nemen. En die keren dat ik ermee aan de slag ging was het zo confronterend dat ik er even geen zin in had en dat boek maar weer aan de kant heb gelegd.
Patronen doorbreken is zo moeilijk
Maar de laatste tijd, door alle Corona perikelen heen, wandel ik zo is met deze en gene. En ook met een vrouw die ik erg aantrekkelijk vind. Qua uiterlijk maar vooral ook innerlijk. Hoe ze denkt over dingen, hoe ze tegengas kan geven, maar zeker ook haar wonderschone goudbruine ogen en haar heerlijke lach. En ze zegt soms dingen waar ik het niet (helemaal) mee eens ben maar het zet me wel aan het denken. En momenteel denk ik dat ze in een aantal dingen wel gelijk heeft. Ze weet ook dat mijn huis nog steeds een puinhoop is en dat ik daar nog steeds in al die jaren niks aan heb gedaan. Ik had al aangegeven dat ik voor zaken een stok achter de deur nodig heb en ook dat mijn huis wel redelijk netjes is als ik weet dat er mensen langskomen. Dus ergens gaf ze aan dat ze dan binnenkort maar eens langs moest komen.
En ik weet niet of ik de energie kan opbrengen maar thuis aangekomen en erover nadenkend dacht ik dit is toch wel te gek. Ik saboteer mijn hele leven en ik moet er toch eens wat aan gaan doen. Dus ik heb vanavond maar eens een waslijst gemaakt van dingen die moeten gebeuren. Zoals mijn huis leegmesten en veel dingen gaan weggooien of naar de tweedehands winkel brengen zodat anderen aan mijn spullen plezier kunnen beleven. Want er is genoeg dat ik niet meer gebruik, zoals boeken, oude pc's die nog prima zijn voor standaard dingen als teksverwerking en browsen, stekkers en kabels en nog meer zaken. En daarna eens die gebroken tegels in de keuken maken waar ik al bijna 3 jaar niks aan gedaan heb. Want ik zie dat niet eens meer. En als mijn huis helemaal netjes is geeft dat ook hopelijk wat meer rust in mijn hoofd zodat ik ook aan die belangrijke dingen toekom. Zoals die leuke dame uitnodigen voor een heerlijke vegetarische maaltijd, want ze is vegetarisch, en een een heerlijke avond. En dan ook maar eens werk maken van werk. Want ik ben wel uitgekeken op mijn ZZPer schap en verdien daar momenteel ook veel te weinig mee. En ik mis het omgaan met mensen.
Dus dat is niet mijn nieuwe jaarchallenge, die gaan gewoon door. Maar mijn nieuwe leven challenge. Want ik moet er nu toch eens wat van gaan maken en die depressies ontvluchten. En dan pak ik die gitaar ook weer op want die jaarchallenge ligt alweer een paar weken stil. Het blijft moeilijk doorvechten en doorzetten maar ik heb het niet opgegeven en ga alweer mijn best doen.
Binnenkort hoop ik jullie hier mee te vertellen over mijn voortgang en de veranderingen in mijn leven.
