logo 10vingers

Ik probeer elk jaar een nieuwe "One Year Challenge" aan te gaan. Mijn eerste challenge was om na 35 jaar te leren blindtypen en dat ook nog eens op behoorlijke snelheid. Dat is gelukt. Na 1 jaar typte ik met 77 WPM. Dat heeft me zo gemotiveerd dat ik vanaf nu elk jaar iets nieuws wil leren. Mijn vorderingen hou ik bij op deze website en mijn YouTube kanaal. Die houden me scherp en gemotiveerd.

Olifanten

Vandaag was voor mij wel een speciale dag. Ik ging onverwacht even langs het graf van mijn moeder met een vriendin.

Die vriendin is een vrouw die 24 jaar jonger is dan ik ben, maar we hebben een mooie speciale band. En we voelen elkaar goed aan. Ik zie haar niet zoveel maar vandaag vroeg ze me of ik zin had in een wandeling. In deze corona tijd zie ik al niet zoveel mensen en is contact erg welkom. Zeker omdat ik toch al teveel op mezelf ben, maar dat is weer een lang ander verhaal.

We hebben weer afgesproken op een plek hier vlakbij aan de rand van het bos. Ik was erg onrustig van een 'meeting' die ochtend maar als ik haar zie valt alle spanning weg. Apart. We lopen het bos in en we babbelen over van alles en nog wat. Na een half uur of zo komen we uit op de achterkant van de begraafplaats waar mijn moeder ligt. Die is helaas op 60 jarige leeftijd en alweer 19 jaar geleden overleden. En dat voelt soms nog net als gisteren. En het kan af en toe nog steeds hard binnenkomen.

Nu ben ik niet gewend om me kwetsbaar op te stellen of mensen dicht bij te laten komen. Dat heeft natuurlijk zijn redenen maar die zijn niet altijd terecht. Ik probeer daar dan ook aan te werken. Terwijl ik met haar langs de achterkant van die begraafplaats loop vraagt ze of we even langs het graf van mijn moeder zullen gaan. In eerste instantie beginnen mijn afweersystemen te werken maar ik kan ze gelukkig onderdrukken en ik stem ermee in. Ik merk dat ik wel een wat emotioneel gevoel krijg maar verman we en we wandelen door tot we bij een ingang komen. Nadat we het terrein oplopen moeten we nog helemaal naar de andere kant van de begraafplaats lopen. Dus we kunnen even wennen aan de mooie omgeving. Het is vandaag schitterend weer en de zon schijnt volop. Het is aan het einde van de ochtend maar het gras is nog wel nat en mijn schoenen worden nat en het vocht dringt naar binnen, maar het deert me niet.

Als we langs de ingang komen gaan we eerst even langs het toilet en dat is een hele opluchting. Ik moet echt enorm plassen en ben blij dat ik dat even heb kunnen doen. Tegen een boom plassen op een begraafplaats lijkt me ook niet helemaal geschikt. Ik wijs haar het pad dat we moeten volgen en raak even in de war. Heb ik wel het goede pad? Het lijkt er iets anders uit te zien. Dat komt omdat ik hier niet veel kom. Mijn moeder zei het vroeger al tegen ons dat dat niet nodig was. Nu is dat niet de reden maar ik voel me er dus niet door bezwaard. De laatste keer dat ik hier was was een jaar geleden. En daarvoor was ik misschien wel 5 jaar niet geweest. Maar ik had nog wat uit te vogelen en moest nog met mijn moeder 'praten'. Een andere vriendin vertelde me dat in een gesprek waarbij ik nogal emotioneel was en zei dat ik graag nog wat dingen met mijn moeder zou willen bespreken. Die gaf me toen aan dat dat gewoon nog kon. En ik langs haar graf moest gaan. Ik heb dat 2 weken later gedaan. Ik ben op mijn fiets gestapt en heb onderweg sigaren gekocht. Die rook ik bijna nooit maar mijn moeder hield er op zijn tijd van, en ik ook. Bij het graf aangekomen heb ik zo'n sigaar op haar graf gelegd en heb er zelf een opgestoken. Ik ben toen een paar uur bij het graf geweest. Het eerst uur gebeurde er niks maar uiteindelijk heb ik een goed 'gesprek' gehad met mijn moeder en is er meer duidelijk geworden over onze verhouding. En ik heb daar een paar dingen kunnen verwerken en heb enorm gehuild. En ik had enorme moeite toen om die plek te verlaten en weer naar huis te gaan.

vlinderMaar nu vandaag liep ik er met die vriendin die ik nog pas anderhalf jaar ken. Als we dichterbij komen ben ik op zich wel rustig en het voelt toch vertrouwd om dit bezoek samen met haar te doen. Maar het is ook nieuw en vreemd voor me, ik laat mensen normaal niet zo makkelijk dichtbij komen. In het begin ben ik nog wel wat onwennig en praat teveel. De vriendin spreekt me daar op aan en ik hou mijn mond en wen even aan de rust. Het is moeilijk om zo samen met een vriendin hier zo stil te staan. Uiteindelijk praten we nog over wat zaken zoals waarom de grafsteen eruit ziet zoals die doet en waarom er 2 olifantjes opstaan, net zoals boven dit artikel. Een van de redenen is dat mijn moeder helemaal gek was van olifanten. Het hele huis stond vol met beelden en beeldjes. Ook verteld ze mij over haar oma die ze heeft gezien toen die overleden was en zij pas 4 jaar oud. En over andere mensen die overleden zijn. We pinken een traantje weg bij de verhalen maar het is mooi om er zo even bij stil te staan. In deze rustige en mooie omgeving en in alle rust.

We vertrekken uiteindelijk weer en maken onze wandeling af. Voor mij heel bijzonder omdat ik zonder tegen te stribbelen en met maar een paar kleine hobbels iemand dichtbij heb laten komen. En samen even intens dat moment hebben beleefd. Dat is voor mij iets nieuws maar het was heel erg fijn. Dank je wel Manon.