Het blijft aansukkelen. En nu het kouder wordt, eerder donker en de blaadjes vallen wordt het er niet beter op. Kan niet wachten tot maart weer in zicht komt.
Nog steeds lukt het me niet om mijn plannen en wensen waar te maken. Energie heb ik genoeg, ik train zo'n 4 keer per week in de boksschool en golf en tennis er nog wat bij. Dus dat is het probleem niet. Maar ik kan er maar niet toe komen om mijn huis weer eens lekker op te ruimen en schoon te maken. Vandaag bijvoorbeeld had ik er alle tijd voor maar om een of andere reden lukt het me bijna nooit. Dus is het weer een dagje hangen achter de pc en de tv geworden met ongezond eten en teveel snacken.
Waarom blijft het toch altijd een struggle en kom ik er niet uit?
Ik begin het wel een beetje zat te worden zo. En de prachtige vrouw, in mijn ogen, die volgens mij heel goed bij me zou passen durf ik het ook niet te zeggen. Ondanks dat ze bijna 15 jaar jonger is denk ik dat dat geen issue zou zijn. De Covid was ook een belemmering en een mooi 'excuus' om 'voorzichtig' met haar te zijn. We gingen regelmatig een wandelingetje maken in het bos. Veel meer anders deden we niet. Maar ze blijft maar zoemen in mijn hoofd en dat al heel lang. Paar weken geleden haar maar eens uitgenodigd voor een etentje. Vegetarische avond want zij is vegetarisch. Toen wel huis opgeruimd, toilet goed schoongemaakt en mijn diner goed voorbereid. En zij had een flesje wijn meegenomen. Ik had ook nog een leuk kadootje voor haar gekocht. Omdat ik haar al een tijdje niet gezien had omdat ze naar haar geboorteland terug gegaan was om een stukje land te kopen waar straks nog een huisje op moet komen waar ze diverse activiteiten kan ontplooien had ik een schetsboek met potloden gekocht zodat ze daar haar plannen op kan schetsen. We babbelen wat als ik met de maaltijd bezig ben en als ik eenmaal klaar ben gaan we eten en verder praten. Verteld ze me dat ze verliefd is geworden op iemand 'back home'. Hoe het allemaal verder zit en of het wat wordt dat weet ik niet maar we zullen zien. Maar het voelt als een dolksteek en een gemiste kans die ik weer heb laten lopen. Ik had eerder 'in actie' moeten komen.
Nog geen week later nodigde ze me uit om bij haar te komen eten, op een dinsdagavond en daarna even een wandeling te maken. Zo vaak zien we elkaar niet maar nog geen week later nodigt ze me uit, ik begrijp er niks meer van. Het was een heerlijke maaltijd maar verder heb ik me op de vlakte gehouden. Nadien heb ik haar nu een paar weken niet live gezien maar ze blijft zoemen in mijn hoofd. En afgelopen week heb ik haar weer live gezien tijdens haar yoga lessen. En ik raak er weer van in de war. Ze is gewoon mmmmmmm.
Nu de blaadjes vallen en de donkere tijden aankomen, waardoor er weer wat minder dingen buiten zijn te doen wordt ik wat neerslachtig(er). En dit gebeuren met haar maakt het er niet beter op. Alles van vroeger wat ik meegemaakt en niet meegemaakt heb komt weer boven. En dat gaat nu allemaal al zo'n dikke 30 jaar zo. Bijna 40 jaar depressief. Wanneer houdt het eens op? Ik wil ook weleens een 'normaal' leven met meer belevingen, ervaringen, warmte, liefde en op zijn tijd keiharde sex.
Niks krijg ik meer van de grond. Mijn gitaarlessen en oefenen ligt alweer maanden stil, net zoals mijn dagelijkse typeoefeningen en mijn voornemen om deze site vol te schrijven met zoveel mogelijk stukjes per week en mijn tijdelijke werk bij de GGD is afgelopen. Dat alles heeft mijn zelfvertrouwen geen goed gedaan en heeft het weer een flinke deuk opgelopen. Wat moet ik doen? Hoe kom ik hier ooit eens uit? Ik weet het echt niet meer. Het lijkt erop dat het allemaal maar blijft hangen bij hetzelfde. Die praatgroep bij de GGD waar ik bijna 5 jaar lang wekelijks heenging heeft het verschil ook weer niet gemaakt. Moet ik dan maar weer aan de drugs?
