logo 10vingers

Ik probeer elk jaar een nieuwe "One Year Challenge" aan te gaan. Mijn eerste challenge was om na 35 jaar te leren blindtypen en dat ook nog eens op behoorlijke snelheid. Dat is gelukt. Na 1 jaar typte ik met 77 WPM. Dat heeft me zo gemotiveerd dat ik vanaf nu elk jaar iets nieuws wil leren. Mijn vorderingen hou ik bij op deze website en mijn YouTube kanaal. Die houden me scherp en gemotiveerd.

Afscheid nemen kan pijn doen. Maar afscheid nemen kan ook veel brengen. Op naar nieuwe kansen.

Voor die keuze stond ik al een tijdje en eind december de knoop doorgehakt. Ik mag al wat langer deelnemen aan een praatgroepje wekelijks om o.a. achter de oorzaak van mijn depressieve gevoelens te komen en om wat completer in het leven te komen staan. Meer ontspannen eigenlijk zonder al teveel bijgedachten, remmingen en wat al dies meer zij.

Zo'n praatgroepje is op zich wel interessant. Aangezien ik niet zo makkelijk praat, zeker niet in gezelschap, was die groep een hele opgave. Maar het gaat steeds beter. Maar alles op de tafel leggen doe je ook niet. Maar het mooie is dat je ook andere verhalen hoort waarbij je je afvraagt waar maak jij je nu zorgen of druk om. Of het zijn indrukwekkende verhalen waarvoor mensen zich schamen en waarbij jij denkt, maar daar hoef je je helemaal niet voor te schamen en het is zeer begrijpelijk. En doel is dan natuurlijk dat jij dat reflecteert op je eigen verhalen en daar ook wat 'luchtiger' over gaat denken. En dat laatste lukt wel veel beter maar blijft wel ongelofelijk moeilijk. Het is een proces dat denk ik nooit ophoudt.

Nieuwe vriendschappen die hopelijk blijven.

Vanavond o.a. naar het nummer zitten luisteren wat je hierboven ziet, en jij hopelijk ook (gaat) luisteren. En nog meer van Gary Moore. En dan realiseer je je weer dat muziek je in een bepaalde stemming kan brengen. En dat is niet altijd vrolijk maar soms ook verdrietig zoals het nummer "Still got the blues for you" dat voor mij een speciale lading heeft. Ik moet er soms erg om huilen maar het lucht ook op. Dus een positieve werking heeft het wel en mogelijk helpt dat ook bij verwerken van zaken.

Anyway, dat is ook een deel van de functie van een groep. Alleen is het niet de bedoeling dat mensen elkaar buiten de groep opzoeken. Maar als je al wat langer samen zit en eens een bak koffie met een gebakje gaat doen na de sessie met een paar mensen dan kan er wel eens een beginnede band ontstaan. En die ontstaat in de groep natuurlijk ook al omdat je dingen deelt en je meer open stelt dan je wellicht in je prive leven zou doen. En als dan de corona toeslaat kunnen we niet meer samen elkaar live ontmoeten maar gaat dat via zoom. Die eerste sessie was een beetje wennen en lacherig. En de psycholoog beloofd ons een schermafbeelding te sturen van de sessie. En dat doet hij tijdje na de sessie ook. Maar zoals wel meer mensen dat doen, en hij is ook soms wat warig, gebruikt hij niet het BCC vakje maar de CC. Nu hebben we dus allemaal elkaars e-mailadres. Tijdens die eerste corona sessie riep een van de vrouwen, die ik heel bijzonder vind, nog als iemand eens wil wandelen laat maar weten. Tijdens de volgende sessie hebben we het nog even over zijn e-mail ongelukje. En wordt er verzocht om die e-mail adressen te wissen. Voordat ik dat doe stuur ik die bijzondere vrouw eerst een mail dat ik haar e-mailadres wel weg zal gooien maar graag wel met haar wil wandelen als zij dat ook leuk vind. En zo is de eerste afspraak gemaakt. Met 2 anderen had ik al wat contact via Whatsapp en zo is er een groepje van mensen ontstaan waar je een band mee opbouwt en nieuwe vriendschappen.

En die corona wil maar niet weg en in het begin, en nu weer, waren de sportscholen gesloten dus wandelafspraken met deze of gene waren een goede manier om te bewegen en om op een prettige manier de tijd door te brengen. En dat hebben we veelvuldig gedaan. En dan merk je dat je ook buiten de groepssessie's om ook een hoop leert van elkaar. Omdat er al een band en vertrouwen is wordt het iets makkelijker om over elkaars issues te praten of elkaar op dingen te wijzen die ze niet hoeven te doen alleen maar omdat ze dat vanuit hun onzekerheid nodig vinden. En dat is een heel mooi proces.

Eind vorig jaar vond ik het wel welletjes en denk ik dat ik wel zonder de groep doorkan. En ik heb de vriendschappen die eruit ontstaan nog dus ik zal er een aantal nog blijven zien. De ene wat intenser dan de ander maar dat geeft een goed gevoel. En ik ben super blij met ze. Dus ik ga wel een nieuwe fase in en probeer weer lekker alles op te bouwen en vertrouwen te hebben. Ik heb er veel zin in.

Geen afscheid dus maar een nieuw begin!