logo 10vingers

Ik probeer elk jaar een nieuwe "One Year Challenge" aan te gaan. Mijn eerste challenge was om na 35 jaar te leren blindtypen en dat ook nog eens op behoorlijke snelheid. Dat is gelukt. Na 1 jaar typte ik met 77 WPM. Dat heeft me zo gemotiveerd dat ik vanaf nu elk jaar iets nieuws wil leren. Mijn vorderingen hou ik bij op deze website en mijn YouTube kanaal. Die houden me scherp en gemotiveerd.

gitaar

Hoe je een wereldhit schrijft is natuurlijk een verkeerde vraag. Dat is net zoiets als hoe word ik rijk?

Rijk wordt je meestal alleen als je je passie volgt, hard werkt en geluk hebt. Sommigen worden ook rijk met keihard werken, ellebogen gebruiken en onmenselijk gedrag. Maar die mensen vergeten wat geluk is. En ik wist het al heel lang en het wordt nu alweer bewezen, geluk is het mooiste wat er is, en die zit vaak en vooral in de kleine dingen in het leven.

Ik zit in een wekelijks praatgroepje en leer daar langzaamaan steeds meer om mezelf te zijn. Maar dat is moeilijk en ik heb een lange weg te gaan omdat ik al mijn hele leven 'op slot' zit. En dan gaat die sleutel niet zo makkelijk om. Maar die corona crisis die momenteel toegeslagen heeft maakt naast mijn ontwikkeling wel een hoop dingen los. Ik word er emotioneel van. Ik ben het grootste gedeelte van mijn leven alleen geweest en je zou zeggen dan ben je wel gewend alleen thuis te zijn. Zelfs mijn vader zegt het tegen me toen ik hem deze week aan de lijn had: "Ja jullie (mijn broer en ik: red) zijn het gewend om alleen te zijn. Ik niet, vind het dan ook lastig". Ja, koekoek. Ik vind het ook lastig. Mijn hele leven al. En ik begin steeds meer te beseffen wat ik mis en gemist heb.

Het is heel erg raar als je altijd alleen bent en je werkt van huis dat als het dan 'moet' en je niet de mogelijkheid hebt om mensen te gaan ontmoeten of te omarmen dan raakt dat me nu toch. Ik kreeg opeens, terwijl ik dat eigenlijk nooit op die manier gevoeld heb, een enorme behoefte om geknuffeld te worden. Om iemand die me stevig beetpakt en me heel lang vasthoud. Hele aparte ervaring en het maakte me ook emotioneel.

En toen kwam er opeens een WhatsAppje vanavond binnen op mijn telefoon van een mede praatlid. Een leuke jonge dame waar ik een goede klik mee heb. Normaliter hebben groepsleden onderling geen contact omdat dat niet goed schijnt te zijn voor het proces. Onzin wat mij betreft en het gebeurd natuurlijk soms toch. En in deze onzekere tijden is het best fijn om contact te hebben. Ze stuurde een nummer op waar ze vandaag hard aan gewerkt had. Haar uitvoering van het nummer van de 3J's dat ze eergisteren schreven over de corona crisis: "Voor hen die wachten". Ze had de tekst uitgeschreven en de muziek voor piano erbij gemaakt.

Ontroerend mooi gedaan, ik heb er een traantje om gelaten

Ik wist dat ze kan zingen en piano speelde. Ze had me dat wel eens verteld. En toen stuurde ze vanavond dat nummer op waarbij ze de piano speelde en tevens dat nummer zong. En ik was helemaal overdonderd. Ten eerste dat ze dit aan mij stuurde maar nog meer door haar uitvoering en vooral door haar stem. Ik herkende die helemaal niet meer terug. Echt prachtig gezongen. Dat had ik misschien wel niet verwacht. Heerlijk om naar te luisteren.

Ik heb die song gelijk in mijn bibliotheek gezet en er al vele malen naar geluisterd. Ik vind het erg mooi en heb er zelfs een traantje om gelaten.

Al die zaken bij elkaar motiveren me nog meer om mijn gitaarlessen waar ik mee bezig ben nu eens goed door te zetten en niet meer af te haken. Het wordt een lange weg, maar de beloning is er dan ook naar. Goh, ik zie de toekomst alleen al door haar en haar nummer weer een stuk zonniger in. Maar heb nu nog meer en steviger behoefte aan een ontzettende stevige en lange knuffel.

En ik hoop dat o.a. die groep en mijn gitaarspel me helpen weer mezelf en los te worden. Heb ontzettende behoefte om te gaan spelen en nummers te schrijven. Vroeger kon ik aardig schrijven maar heb het gevoel dat dat helemaal weg is en dat moet weer terugkomen. Ik ga hard aan de slag.

Dank je Ukkie